معنی برپای خاستن در لغت نامه دهخدا

انتصاب. (تاج المصادر). برپا خاستن. بلند شدن. ایستادن. قیام کردن. بپا خاستن:، چو بشنید جاماسپ برپای خاست، بدو گفت کای خسرو داد راست.، فردوسی.، چو خسرو چنان دید برپای خاست، از آن کوهسر سر برآورد راست.، فردوسی.، نپیچید کس سر ز گفتار راست، یکی پیر سر بود برپای خاست.، فردوسی

معنی برپای خاستن - جستجوی لغت در جدول جو

برپای خاستن(مُ یَ نَ)

لغت نامه دهخدا

برپای خاستن

تصویری از برپای خاستن — تصویر برپای خاستن

فرهنگ لغت هوشیار

برپا خاستن

برخاستن، بلند شدن، روی پا ایستادن

فرهنگ فارسی عمید

برپا خاستن

(مُ وَ ذَ)

برخاستن. بپاخاستن. برخاستن روی پاها و ایستادن. (ناظم الاطباء). رجوع به برپای خاستن شود، حلقۀ مسین یا موئین که در بینی اشتر کنند و زمام در آن بندند. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

برپای داشتن

(مَ)

برپای خاستن. بنیاد کردن: جز وی این خاندان بزرگ را که همیشه برپای باد برپای نتواند داشت. (تاریخ بیهقی). رجوع به برپا داشتن شود، پیچیدگی و پیچش. (ناظم الاطباء) ، خشمگینی و آشفتگی. رجوع به برتافتن شود

لغت نامه دهخدا

برپای جستن

(مُ یَ لَ)

بزور پا برجستن. (آنندراج). ناگهان جهیدن و بحالت ایستاده درآمدن:
چو شاه آنچنان دید برپای جست
گرفتش سر دست رستم بدست.
فردوسی.
چو بشنید مهراب برپای جست
نهاد از بر دستۀ تیغ دست.
فردوسی.
ولی همچنان بر دعا داشت دست
که شه سر برآورد و برپای جست.
سعدی، نوعی از صوف است که از برتاس می آرند. (آنندراج). پوستی که از برتاس آورند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بپا خاستن

(مَ جَ زَ / مَ جَمعِ واژۀ زَ)

بر پا خاستن. پا گرفتن. ایستادن. بلند شدن

لغت نامه دهخدا

برپا خاستن

بلند شدن روی پاها و ایستادن برخاستن

فرهنگ لغت هوشیار

برپای داشتن

ثابت کردن برقرار ساختن، نصب کردن ایستاده کردن، اقامه کردن (نماز) انجام دادن، منعقد کردن (مجلس جشن و شادمانی)

فرهنگ لغت هوشیار

معنی برپای خاستن - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما